Ken jij je grens?
Jezelf uitdagen, tot het uiterste gaan en dan weer een stapje erbij, je grenzen verkennen en verleggen, ergens voor gaan. Heerlijk, toch? Pijntjes die je af en toe voelt, negeer je. Je bent een bikkel, wilt verder en bent alleen bezig met het bereiken van je volgende doel, helemaal in trans. Af en toe een korte pauze en aanpakken maar weer. Totdat de pijntjes niet meer weggaan maar zo hevig worden dat ze je belemmeren in alles wat je doet. Je wordt even helemaal teruggezet, wakker gemaakt. Er komen geen waarschuwingen meer, het is klaar, af, over, maar voor hoelang?
Een goede, ontspannen houding is belangrijk bij alles wat je doet in het dagelijks leven. Zo ook bij het studeren met je muziekinstrument(en). Een goede docent leert je dit goed aan en is hier alert op. En dan nog kan de docent niet controleren hoe zijn/haar leerlingen thuis studeren en kan er vanalles mis gaan. Ik vind het dan ook ‘eng’ als ik hoor dat auditanten en leerlingen die ik voorbij zie komen op de muziekschool zeggen les te geven terwijl er nog vanalles schort aan hun spel, houding en techniek. En hun leerlingen weten niet beter...
Zelf ben ik na jaren weer muzieklessen gaan nemen en heb ik veel gestudeerd, zo’n 4 uur per dag. Ondanks dat mijn docent bezig was me de juiste techniek aan te leren, was ik tijdens het studeren niet echt bezig met mijn speelhouding en of ik gespannen of ontspannen aan het spelen was. Mijn lichaam waarschuwde me continue door pijntjes af te geven die ik overigens niet heb genegeerd, maar niet serieus genoeg heb genomen. Korte pauzes nemen en dan weer aanpakken bleek niet de juiste aanpak. Voorheen was dit me wel goed afgegaan maar nu was ik afgewerkt en uitgestudeerd.... Ik kon bijna niets meer, zowel mijn linker- als rechterarm en handen, nek en schouders deden pijn. De hele dag had ik last van pijn en tintelingen. Mijn docent verwees me door naar een Cesar therapeut die gespecialiseerd is in muzikanten en blessures en toen mijn klachten na een paar weken niet minderden moest ik direct stoppen met muziek maken. Dat was even slikken....
Sindsdien ben ik beter gaan leren luisteren naar de signalen die mijn lichaam me geeft. Ik kan zeggen dat dat best vaak lastig was en nog steeds is. Ik had een lange weg te gaan voordat ik weer (bijna) alles kon en mocht doen. Ben dus alert. Pijnsignalen zijn er niet voor niets, wees zuinig op jezelf en ken je grens!